De ontstaansgeschiedenis van café Eijlders is uitgebreid beschreven door niemand anders dan Johan (John) Eijlders zelf. In zijn autobiografie Eylders, het leven van een tegendraadse Amsterdammer (Bruna 1971), verhaalt hij van die eerste jaren.

Het waren moeilijke tijden, voor Eijlders zelf en voor vele van zijn stamgasten. Immers, de Duitse bezetting was al tijdens de opening van het café op 24 december 1940 een feit.

Toen begin 1943 een bordje ´Voor Joden verboden´ verplicht werd, hing Eylders dit aan een rubber zuignapje. Dit liet - tot niemands verrassing - snel los; het bordje belandde voortaan achter een kachel.

Vanuit het café werden ondergrondse activiteiten georganiseerd; of dit ongemerkt langs John Eylders heenging weten we niet, maar toch zat hij vele maanden gevangen vanwege vermoede betrokkenheid bij opslag van wapens (in de banken?) in zijn café.

Studentenverenigingen (verboden in die jaren) vonden een ontmoetingsplek in dit door kunstenaars waaronder Bertus Aafjes, Ed Hoornik, Koos Schuur, Bert Voeten en Jan Elburg goedbezochte café. Een naam als anti-nazi café was snel gevestigd en dit trok veel volk.

Na 1945 Na de bevrijding werd de faam als kunstenaarscafé alleen nog maar versterkt. De lijst met bekende namen van schilders, toneelspelers, tekenaars, schrijvers en beeldhouwers die Eijlders bezochten is veel te lang om hier te plaatsen

Na het vertrek van de familie Eylders hebben alle volgende eigenaren interieur, klantenkring en sfeer weten te behouden. Exposities, pubquizzen, dichtmiddagen en bridgemiddagen maken tot op de dag van vandaag dat café Eijlders veel te bieden heeft.

Ook nu nog zou John Eylders zich thuisvoelen in het café, met zijn mengelingvan theater/concertgangers, buurtgenoten, toeristen en zelfs een enkele intellectueel. Enkele vernieuwingen daargelaten,  is de inrichting nog precies zo als hij het zich begin jaren veertig voor ogen had.